Στον χορό των χιονισμένων ονείρων που σταματάει στο χρόνο που φεύγει, έρχονται τα Χριστούγεννα με μιαν ανάσα που φέρνει μαζί τους μιαν αόρατη, γλυκιά μελαγχολία. Στην θαλπωρή που εκπέμπει το αναμμένο τζάκι, περιφέρονται σαν σκιές κάποιες φωτεινές στιγμές, ντύνοντας τη νύχτα με μαγεμένα χρώματα.

     Είναι εικόνες από την ανέμελη εποχή που ζωντανεύουν την ψυχή, δίνοντας θέση στην μελαγχολία της χαράς. Είναι εικόνες που μας ρίχνουν σε μια συναισθηματική αντίφαση, δημιουργώντας κάποιες ευχάριστες αναμνήσεις ευτυχισμένων στιγμών με τους παιδικούς φίλους, που τώρα είναι δύσκολο να ξαναζήσουμε, αφού οι συνθήκες έχουν αλλάξει και η αναμνηστική εμπειρία μοιάζει αναπόδραστα με απώλεια. Και στην καρδιά μας, μια φωνή παλλόμενη ξεκινάει ένα τραγούδι νοσταλγίας, κάτι σαν τα κάλαντα που ψέλναμε σε όλη την πόλη, στη Γράβα, στα Πλατάνια, μαζεύντας πενηνταράκι-πενηνταράκι ένα γερό χαρτζηλίκι. Κάτι σαν τις σχολικές γιορτές και τα Χριστουγεννιάτικα παιδικά πάρτυ στη λέσχη Χωροφυλακής. Κατι σαν το κοπάδι με τις γαλοπούλες του κυρ-Γιάννη του Λιάκουρα που τις μάντρωνε απέναντι από το εστιατόριο του Δάλλα και δίπλα από το περίπτερο του Λώμη στον κήπο με το ηρώο, που ήταν τότε στην Εθνικής Αντίστασης, έξω από τον χώρο του Τελωνείου.

     Αναπόφευκτα μελαγχολούμε, αν σκεφτεί κανείς ότι η αγάπη για τους παιδικούς φίλους συχνά βασίζεται σε αθώες και αληθινές στιγμές χαράς, παιχνιδιού και κοινής δημιουργίας αναμνήσεων, με σημαντικό ρόλο στην κοινωνική και συναισθηματική μας ανάπτυξη. Ειδικά για μας που ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια σε κείνη την Ηγουμενίτσα, σ’ εκείνη την μικρή αλλά τόσο δεμένη κοινωνία, πέρα από την παιδική αθωότητα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, όλα τα παιδιά μας ένωνε, πέρα από την αγάπη, η φροντίδα, η υποστήριξη, η αλληλεγγύη και η συναισθηματική σύνδεση. Συναισθήματα που αντέχουν στον χρόνο μέχρι σήμερα, και συχνά συνεισφέρουν στην ψυχολογική μας ευεξία, αφού η σχέση που τα δημιουργούσε ήταν συνήθως ανυπομονητική, αθώα και γεμάτη ζωντάνια, καθώς εκείνα τα χρόνια ήταν μια περίοδος ενθουσιασμού και ανεμελιάς. Υπήρχε διάχυτη και μια πνευματικότητα που εκφραζόταν μέσα από τις παιδικές δραστηριότητες και συμπεριφορές, την περιέργεια, την συναισθηματική ευαισθησία, τον σεβασμό, την ανάπτυξη του αισθήματος κοινότητας.

     Τα Χριστούγεννα εκείνα τα χρόνια, είχαν ένα ιδιαίτερο, μαγικό χαρακτήρα και όλα φαίνονταν πιο αθώα και ανυποψίαστα. Οι στιγμές που περάσαμε με αγαπημένα πρόσωπα που είτε δεν είναι πλέον μαζί μας είτε οι σχέσεις μας άλλαξαν, οι γιορταστικές παιδικές εκδηλώσεις που ήταν τόσο σημαντικές και πλέον δεν μπορούν να επαναληφθούν με τον ίδιο τρόπο, δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια διαχείρισης μιας γλυκιάς και ήπιας μελαγχολίας. Είναι πλέον σκιές που χάνονται και μας κοιτάζουν μ’ ένα παράπονο, ξεχασμένες στην ακρογιαλιά του χρόνου.

     Και εκεί στο τέλος της αναπόλησης κι όσο τα καλάθια γεμίζουν από όνειρα, η ψυχή μας, σιγά σιγά, αποχαιρετά αυτή τη μελαγχολία που μας αγκαλιάζει τη νύχτα των Χριστουγέννων αφήνοντάς την ν΄αποπνέει. Στην αγκαλιά του χρόνου που έρχεται, κρύβεται σαν υπόσχεση νέας αισιόδοξης αρχής, η επικοινωνία με εκείνους τους φίλους που άθελά τους μας μελαγχολούν αλλά λάμπουν σαν αστέρια και μας προσφέρουν συναισθηματική υποστήριξη στα αναζητητικά μας ταξίδια τις κρύες Χριστουγεννιάτικες νύχτες.