Η ΒΡΥΣΗ ΤΟΥ ΧΟΤΖΑ

Κατηγορία: ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΑ

Εκείνα τα καλοκαίρια στην Ηγουμενίτσα ήταν μοναδικά. Η φλόγα του ήλιου έψηνε την πόλη και τη γύρω περιοχή, κάνοντας το καθημερινό κρύο νερό απαραίτητο για την επιβίωση. Τα ψυγεία του πάγου δεν ήταν σε θέση να τροφοδοτούν όλη την ημέρα νε κρύο νερό την οικογένεια αλλά και η δημοτική παροχή νερού ήταν περιορισμένη λόγω λειψυδρίας. Κάθε πρωί, στη διάρκεια της δροσερής αυγής, οι κάτοικοι της Γράβας ξεκινούσαν την εκδρομούλα τους προς κορυφή του βουνού, λίγο πιο κάτω από το εικόνισμα που φάνταζε στο Τσιμπουρίκι, για να αναζητήσουν το κρύο νερό στη  βρύση του Χότζα.

Το στενό μονοπάτι που οδηγούσε στην πηγή ήταν επικίνδυνο, ειδικά τις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού. Οι ανηφόρες ήταν απότομες και οι πέτρες αιχμηρές. Παρ' όλα αυτά, η ανάγκη για δροσερό νερό ήταν τόσο μεγάλη που κανείς δεν έμενε πίσω. Κρατώντας πήλινα δοχεία νερού, μπότια τα λέγαμε, για να κρατάνε την ψύξη, οι παρέες που ανηφόριζαν οικοδομούσαν ένα μικρό κοινωνικό γεγονός καθημερινά.

Καθώς έφταναν πιο κοντά στην πηγή, ο αέρας γίνονταν δροσερότερος και η ροή του κρύου νερού που έτρεχε από το βράχο ήταν αναζωογονητική. Οι φωνές των μικρότερων αντανακλούσαν στο βουνό καθώς έπαιζαν στα περίχωρα της πηγής, ενώ οι μεγαλύτεροι γέμιζαν τα δοχεία ανταλλάσσοντας ιστορίες και αναμνήσεις. Οι ήχοι της φύσης συνδυάζονταν με τις φωνές τους, δημιουργώντας ένα ανεπανάληπτο συναίσθημα ενότητας και κοινότητας.

Κάθε ταξίδι στην πηγή ήταν μια ευκαιρία να ξεφύγουν από τη ζέστη και το άγχος της καθημερινότητας. Ήταν ένας χρόνος να επαναφορτίσουν το πνεύμα τους και να ενισχύσουν τις σχέσεις τους με τη φύση και μεταξύ τους. Και κάθε φορά που επέστρεφαν με τα δοχεία τους γεμάτα κρύο νερό, έφερναν μαζί τους και ένα κομμάτι της ειρήνης και της απλότητας που βρίσκονταν μόνο εκεί στην κορυφή του βουνού, στη Βρύση του Χότζα.