Δεν είναι εύκολο να στήσεις ένα ρεμπέτικο πάλκο. Θα πρέπει να καταφέρεις να το αναδείξεις σε ψαγμένη δεξαμενή αυθεντικού ρεμπέτικου τραγουδιού, με αυθεντικές ρεμπέτικες εκτελέσεις, με αυθεντικούς ρεμπέτικους ήχους, φωνές, ταξίμια και ηχοχρώματα που σε ταξιδεύουν. Διαφορετικά δεν είσαι παρά ένας, ενδεχομένως δεξιοτέχνης, αλλά άχρωμος οργανοπαίχτης.

Η δωρικότητα, το συγκρατημένο πάθος, η βαθιά αξιοπρέπεια με την οποία εκφράζει τον πόνο, την απώλεια, τον έρωτα και το περιθώριο, αγγίζουν το πάλκο που στήνει κάθε φορά ο Χαρίλαος  Τσακτσίρας. Με σεβασμό αλλά και γνώση αναδεικνύει την διαχρονικότητα του ρεμπέτικου τραγουδιού, με χαρακτηριστικό στοιχείο του ήχου το νοσταλγικό χρώμα της εποχής του γραμμοφώνου, και την μοναδική φωνή της Ελενίτσας Μπούτσικου!

Με τα ταξίμια του, πιτυγχάνεται απόλυτα η εισαγωγή στην αίσθηση που θέλει να μεταδώσει ο Μαρκιστής Χαρίλαος και στον μουσικό δρόμο πάνω στον οποίο θα εξελιχθεί όλο το τραγούδι. Σήμερα δυστυχώς οι “ταξιμιτζήδες” με ελεύθερους αυτοσχεδιασμούς, πολλές φορές και εκτός μουσικών δρόμων, απλά προβάλλουν την δεξιοτεχνία τους μακριά από το ύφος του τραγουδιού που ακολουθεί.