Εκείνα τα χρόνια, το καθημερινό μας χαρτζηλίκι ήταν 1-2 δραχμές, ποσό μικρό για να ικανοποιήσει με χλιδάτη αξιοπρέπεια την επίδειξη ανδρισμού που δεν ήταν άλλη από το κάπνισμα με την αγορά έστων και μικρού πακέτου τσιγάρων. Στο περίπτερο απέναντι από τη Ζωσιμαία αγοράζαμε τρία τσιγάρα χύμα από πακέτο ΕΘΝΟΣ ΛΕΥΚΟ με μία δραχμή. Υπήρχε και φτηνότερη λύση 5 τσιγάρα με το ίδιο ποσό από συσκευασία κούτας των 100 τσιγάρων. Ήταν όμως πολύ βαρειά, στούκας τα λέγαμε, και τα αποφεύγαμε, εκτός αν τα οικονομικά μας δεν επέτρεπαν καλύτερη λύση.

Η λήξη των μαθημάτων μας έβρισκε στο Άλσος όπου και απολαμβάναμε το κάπνισμα κρυμμένοι ανάμεσα από τα πεύκα που ήταν πολύ πυκνά και μας προστάτευαν από τα μάτια των καθηγητών μας αλλά και των περίεργων περαστικών.

Αμέσως μετά το απαραίτητο μάσημα τσίχλας ώστε να πάμε στο σπίτι με καθαρή αναπνοή.