Ίσως η πλέον αξιολάτρευτη μορφή που πέρασε από την Καραβατιά ήταν ο Γιάννης Καλόγερος, πιο γνωστός σε όλους σαν Σάγιας. Ο «Γιάννης Αγιάννης της Καραβατιάς» όπως το έλεγε ο πατέρας μου!

     Τον θυμάμαι στην δεκαετία του ‘60 στα στενά της Καραβατιάς μεταξύ των οδών Ολυμπιάδος, Βλαχάβα, Ευεργετών και Δοσιθέου Φιλίτου (σημερινή Μεγάλου Αλεξάνδρου) που ήταν τα στέκια του και η πελατεία του. Μερικά ματσάκια μαϊδανού και άνιθου ήταν το εμπόρευμα που διαλαλούσε, αυτό που του εξασφάλιζε τα απαραίτητα ουζάκια αλλά και μερικές δραχμούλες. Συνήθως η κοστολόγηση του προϊόντος του έβγαινε από την ανεπανάληπτη ατάκα του «ένα ούζο, ένα ούζο» απαξιώνοντας τη χρηματική αξία. Καμμιά νοικοκυρά δεν μπορούσε να αντισταθεί στον αφοπλιστικό τρόπο που πλασάριζε την πραμάτεια του ακόμα και αν δεν την χρειαζόταν.

     Τα πρώτα ουζάκια τα είχε εξασφαλισμένα νωρίς το πρωί στο μπακάλικο του Γιάννη Σίμου στα Σαράντα Σκαλιά και τα τελευταία τα απολάμβαμε κατεβαίνοντας μεσημεράκι από την οδό Σακελλαρίδη ή την Αγίου Δονάτου στο μπακάλικο του Σόλωνα στην οδό Βλαχάβα.

     Αυτή η γνωστική αναπαράσταση μιας από τις πιο συμπαθητικές φιγούρες που έχω ζωγραφίσει στη μνήμη μου, με γεμίζει ακόμη και σήμερα με αναμνήσεις που περιλαμβάνουν εικόνες, συναισθήματα, ήχους και άλλες αισθητηριακές εντυπώσεις.