Τώρα που καταλάγιασαν οι «φιέστες» για την επέτειο της 17^ης Νοέμβρη, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε σαν ελέυθεροι Έλληνες, αλλά να τιμούμε με τον δέοντα σεβασμό, τον αληθινό ήρωα της Γένοβας, τον Κώστα Γεωργάκη. Τον γιό του Κερκυραίου ράφτη Σπύρου Γεωργάκη που σπούδαζε Γεωλογία στην Ιταλία και θυσιάστηκε για να αναδείξει σε όλον τον κόσμο τα δεινά που προκαλούσε η χούντα των συνταγματαρχών στην Πατρίδα! Παρότι ήταν ενεργός φοιτητής, αντιμετώπιζε προβλήματα με την αναβολή της στρατιωτικής του θητείας.  Παράλληλα, η οικογένειά του στην Κέρκυρα δεχόταν και αυτή τις πιέσεις. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Γεωργάκης αποφάσισε πως έπρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Έγραψε μια επιστολή στον πατέρα του και ξεκίνησε για την πλατεία Ματεότι της Γένοβα οδηγώντας το 500αράκι Φιατάκι του όπου είχε κολλημένη στο παρμπρίζ μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου. Στο πορτ μπαγκάζ μετέφερε τρία μπουκάλια γεμάτα βενζίνη. Κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά του Παλάτσο Ντουκάλε, στο οποίο στεγάζονταν τότε τα δικαστήρια της πόλης και κάτω από τη μεγάλη στοά, έριξε τη βενζίνη στα ρούχα του. Μετά άναψε το σπίρτο. «Συγχώρεσε με γι’αυτό που έκανα και μην κλάψεις. Ο γιος σου δεν είναι ήρωας. Είναι άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, ίσως λίγο πιο φοβισμένος. Δεν θέλω να μπείτε σε κίνδυνο από τις πράξεις μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, παρά να σκέφτομαι και να ενεργώ σαν ελεύθερο άτομο», είχε γράψει στο τελευταίο γράμμα του. Ήταν 19 Σεπτεμβρίου 1970, ώρα 3 τη νύχτα, όταν έξω από την κεντρική πλατεία Ματεότι της Γένοβα, μπροστά από τα σκαλοπάτια του Μεγάρου των Δόγηδων ο 22χρονος Κώστας Γεωργάκης τυλιγμένος στις φλόγες φώναζε «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα, κάτω η δικτατορία,το έκανα για την Ελλάδα μου».