Αυτές τις μέρες του lockdown, που έχει επιβληθεί, καλώς ή κακώς, για να διαφυλάξει την υγεία των ανθρώπων από την πανδημία, παρουσιάζονται φαινόμενα τα οποία δύσκολα μπορείς να τα χαρακτηρίσεις λογικά, από την άποψη τουλάχιστον των κινδύνων της διασποράς του κορονοϊού. Όλοι σχεδόν οι κοινωνικοί φορείς φαίνεται ότι, παρά τον κίνδυνο της διαφαινόμενης οικονομικής καταστροφής, να αποδέχονται την ανάγκη κλεισίματος των καταστημάτων ή την υπολειτουργία τους.

     Για ένα περίεργο λόγο, η Εκκλησία μέσω των αρχιερέων της, αντιτάσσεται των ρυθμίσεων της Πολιτείας, παρά το γεγονός ότι, με την συμπεριφορά της, έγινε αιτία της πρόσφατης υγειονομικής περιπέτειας της Θεσσαλονίκης. Επικαλούνται λοιπόν οι αρχιερείς ότι το «ποίμνιό ΤΟΥΣ», ενόψει της αδυναμίας των ναών να υποδεχτούν πλήθος πιστών, στερείται της δυνατότητας να εκτελεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Θα πρέπει να καταλάβουν κάποτε ότι, καταρχάς, το ποίμνιο σε καμιά περίπτωση δεν τους ανήκει και εν πάσει περιπτώσει θα πρέπει να αποφεύγουν συμπεριφορές καταστηματαρχών. Αφετέρου, θα πρέπει να αποδεχτούν, ότι δεν υπάρχουν θρησκευτικά καθήκοντα, αλλά πνευματικές ανάγκες των πιστών, οι οποίες είναι αυστηρά ατομικές και μπορούν να ικανοποιούνται σε οποιονδήποτε χώρο.

     Και επειδή η δύναμη της ανάγκης είναι ακατανίκητη και ισχυρότερη από το καθήκον, ας αφήσουν το ποίμνιο να επιλέξει τον τόπο όπου θα ικανοποιήσει τις πνευματικές του ανάγκες τις άγιες μέρες των εορτών που έρχονται.