Τελευταία η λέξη «ιδεοληψία» έχει περάσει από τον χώρο της ψυχιατρικής στον χώρο της πολιτικής με την μορφή ενός μείγματος αφέλειας και υστερίας. Αφορά σε ιδέες αλλά και σε ενέργειες, επίμονες, ανεξέλεκτες, χωρίς λογική σε αντίθεση με την ιδεολογία που είναι μια οργανωμένη συλλογή ιδεών με βασικό στόχο να συνεισφέρει σε κοινωνικές αλλαγές.

     Τα τελευταία χρόνια ερχόμαστε όλο και πιο συχνά αντιμέτωποι με ιδεοληπτικές καταστάσεις, που παραγνωρίζοντας τις αντικειμενικές συνθήκες, επαναλαμβάνουν επίμονα τις προσωπικές τους απόψεις παραβλέποντας το γεγονός ότι οδηγούν σε επιβλαβείς συνέπειες. Το χειρότερο βέβαια σε αυτή την περίπτωση είναι όταν τα άτομα αυτά καταλαμβάνουν θέσεις εξουσίας οπότε γίνονται επικίνδυνα για το κοινωνικό σύνολο. 

Η ασφαλής διαβίωση και καθημερινότητα του κοινωνικού συνόλου  θα πρέπει να τίθεται εκτός ιδεοληπτικών ενεργειών και να αντιμετωπίζεται δεόντως. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα φαινόμενα του πρόσφατου παρελθόντος όπου παρατηρήθηκε έξαρση της παρανομίας στον χώρο των πανεπιστημίων. Η αντιμετώπισή της αποτέλεσε την αφορμή για την απομυθοποίηση του «ασύλου» και των ιδεοληψιών που το ανεχόταν, παραβλέποντας το γεγονός ότι η προστασία του πολίτη είναι ζητούμενο για την καθημερινότητά του πέρα και πάνω από κάθε ιδεολογία.