Όταν το επίπεδο της παιδείας δεν επιτρέπει το άνοιγμα κλειστών θυρών γνώσης, τότε αρχίζει το ψάξιμο για κερκόπορτες που εμφανίζονται συνήθως σαν «καινά δαιμόνια» σε νέα ιδεολογικά κοινωνικο-πολιτικά πεδία. Με αυτό τον τρόπο, θεωρείται ότι καθίσταται εφικτή η πολιτική ολοκλήρωση του ατόμου, και η κοινωνική του καταξίωση. Αυτή η ψευδαίσθηση της νίκης, πολλές φορές εγκαταλείπει στο περιθώριο της λήθης όλους εκείνους που τράβηξαν τη μπάρα από μέσα και επέτρεψαν την είσοδο στο κάστρο της παιδείας. Στο κάστρο που δεν είναι σε θέση να προσφέρει παιδεία σε άτομα που στερούνται σταθερής σκέψης, αυτόφωτου προσανατολισμού και ιδεολογικοπολιτικής προσέγγισης. Έτσι οι «κατακτητές» απλά αλλάζουν περιβάλλον παραμένοντας χωρίς γνώσεις και απαίδευτοι.

     Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι όψιμοι νεοσοσιαλίζοντες, χαρακτηριστικές φιγούρες της δεκαετίας του ’80, οι οποίοι δεν άντεξαν τον πολιτικό τους χώρο στον οποίο είχαν οδηγηθεί από κοινωνικά παραβιασμένες κερκόπορτες. Η ανάγκη τους να μονιμοποιηθούν πολιτικά, να διατηρήσουν ρόλους, σε συνδυασμό με το πολιτικό θράσος και την έλλειψη πολιτικής παιδείας, τους κατέστησε θύματα  νέων ιδεοληπτικών πειραματισμών. Πίστευαν ότι μόνο έτσι θα εξασφάλιζαν παραπέρα ανέλιξη!

     Αυτή την εκροή πολιτικών, την ακολούθησε και πλήθος αδαών και απαίδευτων πολιτών, θυμάτων «επαναστατικών» ιδεοληψιών και λαϊκισμού, που άρχισαν να μεταμορφώνονται σε κομματικά πειθήνιους στρατιώτες και να υπηρετούν ορδές παραβατικών ομάδων, δρώντας κάτω από τον μανδύα «κινημάτων» και καταλύοντας δημοκρατικές αρχές και πολλές φορές συνταγματικά θέσφατα. Μέσα στην άγνοιά τους, αυτά τα απαίδευτα άτομα, «τσίμπησαν» με χαρακτηριστική ευκολία το δόλωμα που πολιτικοί σχηματισμοί έριξαν στο κοινωνικό πεδίο, με σκοπό ναι οικειοποιηθούν την αποδοχή και την εύνοια της κοινής γνώμης και του ψηφοφόρου πολίτη.