Κάπου εκεί στα τέλη της 10ετίας του ’70 η ζωή στην Ηγουμενίτσα μπορούσε να μας προσφέρει αρκετές επαγγελματικές εμπειρίες, με πολύωρη απασχόληση αλλά και με ικανοποιητικά οικονομικά οφέλη. Ήταν, βλέπετε, σε εξέλιξη η τουριστική ανάπτυξη της πόλης λόγω του λιμανιού και της πορθμιακής ένωσης με τα λιμάνια της Ιταλίας και της Γιουγκοσλαβίας. Δεν ήταν όμως σε θέση να μας προσφέρει διασκέδαση πέρα από τις ουζοποσίες με διάφορες παρέες στα καφενεία, χωρίς όμως αυτό να μας γεμίζει. Έλειπε η βραδυνή διασκέδαση.

Ήταν ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι του 1976, σε ώρα που είχα τελειώσει  την δουλειά στο γραφείο, όταν περνώντας μπροστά από το καφενείο του Λάμπρο-Κόκκα, με φώναξαν για ουζάκι ο Ηλίας με τον Λευτέρη. Ο Ηλίας μόλις είχε ξεμπαρκάρει και ψαχνόταν για κάποια στεριανή δουλειά, ενώ ο Λευτέρης έχοντας κουραστεί από την ανεργία, σκεφτόταν τη λύση του ερωτικού μετανάστη. Μου είπαν λοιπόν ότι σκεφτόταν να ανοίξουν μια θερινή ντίσκο αλλά τους έλειπαν κάποια κεφάλαια κυρίως σε υλοποίηση ιδεών και σχεδίων διακόσμησης. Αγαπητές φιγούρες και οι δύο, δεν μου άφησαν περιθώρια να αρνηθώ την βοήθειά μου αφιλοκερδώς. Άλλωστε το κέρδος μου, σκέφτηκα, θα ήταν η ευκαιρίες διασκέδασης που θα μας έδινε το εγχείρημα. Το επόμενο διάστημα βάλθηκα να κατεβάζω ιδέες και να σχεδιάζω διάφορα διακοσμητικά εφφέ για τον παραθαλάσσιο χώρο που είχαν επιλέξει κάπου στο Λαδοχώρι στα «Πετρέλαια». Έπρεπε να προλάβουμε την θερινή σαιζόν και ο χρόνος ήταν λίγος. Κάποιες φτηνές κατασκευές από φελιζόλ ζωγραφισμένες με μεράκι ομόρφυναν σε πρώτη φάση το εσωτερικό της  περίφραξης από καλαμωτές, προσφέροντας οπτικές εμπειρίες ανάλογες του χώρου και των μουσικών ρυθμών της εποχής. Τελευταία έμενε να φιλοτεχνήσω την επιγραφή της ντίσκο που θα δέσποζε στην είσοδο. Συμφώνησαν και οι δύο  στην πρότασή μου η επωνυμία της ντίσκο να είναι «Charlie» που ήταν και το προσωνύμιο του Λευτέρη. Αφού τελειώσαμε, ο Ηλίας μου έκανε δώρο ένα ραδιοκασσετόφωνο SANYO που είχε φέρει από το τελευταίο του μπάρκο. Το κρατάω μέχρι σήμερα σαν ενθύμιο.

Από τις πρώτες μέρες λειτουργίας φάνηκε πόσο έλειπε ένα τέτοιο μαγαζί στην Ηγουμενίτσα. Κάθε βράδυ γέμιζε με άτομα κάθε ηλικίας και τάξης, που αγαπούσαν τους μουσικούς ρυθμούς της εποχής αλλά και με άλλους  που απολάμβαναν την ώρα του ελληνικού λαϊκού προγράμματος. Η φωτογραφία είναι ενδεικτική της πίστας της «Disco Charlie» σε ώρες κεφιού. Ωραίες εποχές!